Narcistisch gevoel

Opwekken narcistisch gevoel stimuleert creativiteit, lees ik op nu.nl. Tsja .. eigenlijk gewoon weer een kop om mee te scoren. Een trekkertje om lezers mee naar je site te lokken. Want het betekent eigenlijk gewoon dat als je mensen beloont voor wat ze doen en stimuleert, positieve feedback geeft, dat ze dan groeien. Boeiend! Dat is toch geen nieuws nu.nl? Dat is zo oud als de weg naar Rome. Er staat wel bij vermeld, dat het alleen werkt, als je dit narcistische gevoel bij mensen opwekt. Mensen die echt narcistisch zijn, zijn juist helemaal niet zo creatief. Als mensen het gevoel krijgen dat ze speciaal zijn en meer privileges verdienen dan anderen, dan worden ze creatiever, beweert het artikel. Ja, dat willen we allemaal speciaal zijn. Ook ik zit nog altijd te wachten op erkenning voor mijn werk. Bijvoorbeeld voor mijn geschrijf. Ook ik wil uitsteken boven de grijze massa, de wanabe schrijvers en diletanten. En als je dit artikel moet geloven, dan zou dat mijn creativiteit een nieuwe impuls geven. Erkenning door een serieuze publicatie of door gevraagd te worden voor een evenement met enige status. Een evenement waarbij ik op de planken sta met gearriveerden. Er zijn zoveel mensen die schrijver willen zijn, net als er zovelen zijn die in de mediawereld wat willen doen. En de commercie speelt daar met veel liefde op in. Schrijfevenementen en communities voor wanabe schrijvers schieten als paddestoelen de grond uit. Er is een markt voor en er valt geld aan te verdienen! Misschien is het nu zelfs zo dat je meer geld kan verdienen aan al die wanabe schrijvers dan aan lezers. Wie leest er nog? Ik heb nu een paar goede stokken achter de deur gevonden om wat te lezen en doe nu mee aan madstudies en aan een filosofieleesgroepje. Zodat ik in ieder geval wat lees. Maar uit mezelf lezen? Nope. Tobi Vroegh geeft alleen maar verzamelgedichten bundels uit, omdat er voor poezie nou eenmaal geen markt is. En als je een verzamelbundel maakt, dan heb je in ieder geval de achterban van al die deelnemende dichters, die misschien wel een boekje willen afnemen, omdat hun geliefde erin staat. En zo kom je dan misschien nog net uit de kosten. En ik kan dan wel zo graag erkenning willen – net als iedereen – en willen uitstijgen boven al die lieverds die in eigen beheer boekjes laten drukken, maar ben ik wel goed genoeg? Ik heb een gezonde dosis twijfel en ik schrijf nu wel met enige regelmaat, maar ik ben meestal helemaal niet zo tevreden met wat ik uitbraak. Laatst interviewde ik voor Meander dichter en kunstenaar Eric Ruygers. Hij had wel succes en stond in de Revisor. Zelf was hij echter niet tevreden over zijn werk en daarom stopte hij met publiceren in het blad. Dat is nog eens lef hebben! Een mooi podium hebben en daar dan keihard nee tegen zeggen. Gelukkig vond hij na zijn vijfenveertigste nieuwe inspiratie. Daar houd ik me dan maar aan vast, dat het misschien bij mij ook wel weer komt. Er was echter wel persoonlijke groei voor nodig, vertelde hij. Eerder wilde hij zijn gedichten wel anders, maar dat lukte pas nadat hij zelf was veranderd en daar was tijd voor nodig. Het bekende gezegde: als je blijft doen wat je altijd deed, dan krijg je ook wat je altijd kreeg. Je moet het lef hebben om te veranderen, uit je comfortzone te komen zeg maar. En daar ontbreekt het bij mij op het moment een beetje aan. Ik vind het wel goed .. Ik zit in rustig vaarwater .. alles z n gangetje. Het extra privileges krijgen en gevoel krijgen dat hij speciaal was door te publiceren in de Revisor zorgde dus bij Eric niet voor de gewenste extra creativiteit om tevreden te zijn over zijn werk. Levert het dus wat op als je mensen kietelt om een narcistisch gevoel te kweken. Kijk naar de grote grote schrijvers. Willem Frederik Hermans. Gelauwerd en geprezen. In zo n mate dat hij er wel narcistische trekjes door kon krijgen. Nou, jongeren kennen hem helemaal niet meer. Zo had een jonge meid die mijn schrijfgroep bezoekt nog nooit van hem gehoord. Een jongere vroeg eens, toen hij een foto van Hermans zag of dat soms Peter R de Vries was. Dus zelfs de hele groten uit de twintigste eeuw verdwijnen in de vergetelheid. Misschien ietsje langzamer dan ome Piet, maar toch. Leuk voor bij je leven als je dus gecanoniseerd wordt, zoals dat met een mooi woord heet. Opgenomen wordt in het corpus, lichaam van de echte literatuur. Maar wat blijft er van over op de lange duur? Misschien schieten we er dus niets mee op, als we gekieteld worden om narcistische trekjes bij ons op te wekken. Misschien gaat het juist om de weg die je gaat, om de groei die je doormaakt, de ervaringen die je opdoet. Waardoor je leert en misschien met de jaren wijzer wordt. Ik denk dat het wel goed is om ambities te hebben, maar misschien is het wel niet zo erg als het je niet lukt om boven het niveau van de vele mensen die schrijven uit te stijgen en je bent daarin niet alleen. Het gaat toch om het plezier wat je erin hebt. En daar heb je toch niet bij nodig dat er een narcistisch gevoel in je wordt gestimuleerd..