Ik heb een aardig turbulente tijd achter de rug. Laten we het zomaar zeggen. Het begon er al mee toen ik na een jaar lang met ups and downs geleefd te hebben andere medicijnen kreeg voorgeschreven, die niet werkten, waardoor ik er maar voor koos ze dan maar niet meer te slikken, wat leidde tot een korte opname, waarbij ik weer werd ingesteld op mijn oude medicatie en dan een hogere dosering.
Na een botte afwijzing door een dame waarmee ik het naar mijn opvatting eigenlijk een aantal keer heel gezellig had gehad volgde een periode van zelftwijfel en bedomptheid. Ondanks de verhoogde dosis oude medicatie werd ik zo nu en dan zo gek als een deur en was het zo af en toe een echte kermis in mijn hoofd. Verlagen van de medicatie durf ik ook niet meer. Want toen ik die dosering 1 mg probeerde te verminderen ging het ook al niet goed. Fijn hoor. Zit je opgescheept met medicijnen die eigenlijk helemaal niet doen wat ze moeten doen – je wordt desondanks toch gek – maar blijkbaar zijn die pillen ook weer zo gemaakt, dat als je er minder van neemt, dat je dan ook gek wordt. Ik hoop dat er een taperingstrip bestaat voor dit middel en dat ik op den duur dus verantwoord toch een beetje kan minderen.
Plotseling ging het trouwens een stuk beter met mij. Niks geen stemmetjes meer en lekker de wind eronder. Ik stond weer hier en daar gedichten voor te dragen en zat op een heuze kunstmarkt met mijn werk. Wel weer een opmerking gekregen dat mijn poezie toegankelijk is. Misschien kan je dat wel als compliment opvatten, maar het bracht bij mij weer twijfel of ik in al die jaren eigenlijk wel iets fatsoenlijks had geschreven qua teksten. Mijn ex reageerde al eerder op mijn kunstwerken, dat ik eigenlijk toch meer een schrijver was .. tsja .. middelmatige kunstenaar, middelmatig schrijvertje .. waar ben ik eigenlijk dan wel goed in?
Maar goed .. hoe kwam het nou dat het opeens beter met me ging? Aan m n medicatie had ik niks veranderd en ik slik al sinds begin van het jaar hetzelfde, dus daar moet het niet aan liggen. Blijkbaar komt de vallende gekte toch met golven en gaat het vanzelf op een gegeven moment weer over. Al te veel twijfel is niet goed voor een mens en zijn psyche .. dus maar een beetje de wind eronder proberen te houden en de kracht hebben om positief te blijven. Always look at the bride site of life zeg maar.
Van het weekend hoorde ik plotseling toch weer stemmetjes. Ik schrok er erg van en dacht ooh mijn god, begint het circus nou weer, maar gelukkig zette het niet door. Was je de dag ervoor erg druk dan, opperde mijn zus? Nee, juist niet, ik had die dag juist veel in bed gelegen. Pfff .. te veel prikkels, te weinig prikkels, allemaal niet goed, je moet het passende midden houden en een goed balans zien te vinden tussen veel en weinig. Terwijl, als ik een drukke dag heb ik me super geweldig voel, maar je hebt nu eenmaal ook je rustmomenten nodig. Het blijft een hele zoektocht. Zal wel voor iedereen gelden.
Las op internet weer over de bijwerkingen van anti psychotica. Onder andere dat je er lethargisch door kunt worden. Bij mij is al jaren het probleem dat ik thuis moeilijk tot dingen kom. En dat kan dus heel goed door de medicatie komen. Medicatie die niet goed werkt, maar waar je ook gek van wordt als je er dus minder van neemt. Lekker hoor. Dat was het voordeel van dat andere middel dat ik sinds eind vorig jaar aan het uitproberen was, dat je daar niet zo lethargisch van wordt, maar goed die pil werkte dus helemaal niet voor mij.
Ik tel maar mijn zegeningen. En als ik thuis toch een klein hoofdstukje uit een boek gelezen heb, dan klop ik mezelf op de borst. Goed zo jongen. Ik moet nog een recensie schrijven en een interview met een dichtersfamilie voorbereiden. Alles op z n tijd. Misschien maar eens naar The living museum in Bennebroek gaan. Want als ik buiten de deur ben, dan lukt het lezen van die bundel in ieder geval beter dan thuis. Je kan ook in de bieb gaan zitten. Heb ik me ook al honderd keer voorgenomen. Ondertussen heb ik me voor een creatieve cursus opgegeven en voor de cursus werken met eigen ervaring. Maar ook daar brak de twijfel weer uit. Wil ik dat wel, heb ik er wel zin in? De eerste cursusdag van de wmee liep al mis. Na een frisse douche en scheerbeurt dook ik gewoon mijn bed weer in. Ik mailde een kwartier van te voren de cursusleider dat het nog even niet lukte vandaag.
Volgende week een frisse start. Mijn ouders reageerden ook al geirriteerd. Soms moet je gewoon dingen doen en de koe bij de hoorns vatten inplaats van maar weer toegeven aan je gevoel van wil niet. Maar ja dat gevoel. Is dat niet richtinggevend? En geeft dat niet aan wat je echt nodig hebt? Dat zogenaamde vingerspitzen gevoel. Nou ja laten we maar hopen dat de somberheid en stemmetjes nu even weg blijven en hatzeklats gewoon woensdag naar die creatieve cursus gaan. Van van de bank naar je bed hobbelen ga je je immers ook niet beter voelen. Keep up the spirit. Yes we can. Alhoewel ik aan die Amerikaanse stelligheid soms ook erg moet twijfelen.