Gisteren, woensdag 3 september, was de album release van Gregory Pages nieuwe album One way yourney home. Gregory Page had speciaal het Zonnehuis in Tuindorp Oostzaan in Amsterdam Noord uitgekozen voor zijn release. Hij wilde het in Amsterdam doen en niet in de Duif of Paradiso. De zaal was gezellig ingericht met tafeltjes met schemerlampjes erop (en cashewnoten en zoute sticks). En er was bediening tijdens het concert, zodat je wat kon drinken. Alleen koffie en thee was er niet. Dat scheen niet te mogen van de organisatie. Gregory had weer een oude grammofoon en jaren vijftig microfoons op het podium, zoals we van hem gewend zijn.
Speciaal vanwege de locatie had hij voor deze avond een nummer ingestudeerd dat in hetzelfde jaar was uitgekomen, waarin het Zonnehuis voor het eerst geopend werd. Ook zong hij een nummer over buffeljagers en de Great Spirit. Een soort van protestzong tegen de blanken. Wat mij erg aansprak, omdat mijn vriendin half Indiaans is. Ook ging hij terug naar zijn roots. Zijn vader was ook muzikant en kwam uit Dublin.
In Amsterdam had Page een van de weinige nog actieve doedelzakbouwers ontdekt. Die doet er vier maanden over om zo’n ding te fabriceren. Deze doedelzakmaker, ook muzikant, trad met hem op. Het was een aparte doedelzak, want hij had geen mondstuk (je moest er niet in blazen), maar hij werd helemaal aangedreven door een balg onder de elleboog. Op Gregory’s nieuwe album zijn namelijk ook de doedelzak en de tin whistle te horen.
Page had het over zijn vader (een kleine man), die hij pas op latere leeftijd leerde kennen en de eerste woorden bij hun eerste ontmoeting van zijn vader waren: Holy shit, I love you. Ook had Page een band leren kennen, die nog repertoire uit de jaren dertig levend hield. Maar de jongste telg van deze band was vijfentachtig en de oudste vijfennegentig. Toen hij met deze band de studio inging om nummers op te nemen, waren ze na het spelen van één nummer al uitgeput.
Page had het ook over de ellende als een nagel van hem brak. Want die heeft hij nodig om gitaar te kunnen spelen. Dus hij naar de nagelstudio. Bleek de eigenares van de nagelstudio al jaren lang elke dag om 13 uur s middags een bepaalde dakloze te voorzien van een maaltijd. De mensenliefde ligt op straat, betoogde Gregory. Ook was er een mooi nummer van het nieuwe album over oude foto’s. In dit nummer onthult Page zijn geboortejaar 1963. Greg Page begon pas op late leeftijd met muziek, en was in eerste instantie het podium niet op te krijgen. Vandaar dat het nummer, waarin hij bezingt, dat het nooit te laat is om je droom te verwezenlijken ook zo toepasselijk was.
Na afloop kocht ik een lp en een cd. Gezien het oeuvre van Page vind ik het het mooist om zijn werk op lp te horen. De cd had ik er niet bij hoeven kopen, want die bleek als extra bij de lp meegeleverd te zijn. Voor mij was het de derde keer dat ik Page zag optreden en het was echt weer heerlijk om erbij te mogen zijn. Alleen jammer, dat de artiest na afloop zijn platen en cds niet kwam signeren.