Trauma of grijze cellen

In psychiatrie land zijn er twee kampen, die nog al met elkaar in de clinch liggen. Het eerste kamp is zeg maar het Dick Zwaap hersenpan kamp, dat betoogt, dat psychische ingewikkeldheden voortkomen aan defectjes in de grijze massa. Het tweede kamp betoogt dat psychische ingewikkeldheden door trauma s komen. Psychiaters, zoals Marius Romme kijken er zo naar.

Een SPV student van de Hogeschool van Amsterdam zei het weer als volgt: wat is er tegen als je er een pilletje ingooit en de klacht gaat daardoor over? Nou, dat het symptoom bestrijding is en dat het niets oplost. Waar trauma verwerking misschien wel iets oplost. Nu ben ik zelf laatst met het stemmen interview van Romme aan de gang gegaan in een college. De twee andere ervaringsdeskundigen die aan het college meewerkten hadden duidelijk een trauma in het verleden, waarop hun klachten zeg maar te herleiden waren. Bij mij is het allemaal wat vager. Ik kan niet 1 duidelijk trauma aanwijzen in het verleden. Nu is het probleem met het stemmeninterview van Romme, dat als dit vaag bij je is, dat dan ook de uitkomst van het construct, zeg maar de analyse van je interview, vaag wordt. Bij mij kwam er dus van alles uit. Het kon dit zijn, maar ook dat en ook dat etcetera. Dus schoot ik er niet zo heel veel mee op.

Ik was zelf nog al voorstander van het trauma kamp in de psychiatrie, maar opeens ging ik aan mezelf twijfelen. Ik dacht ja trauma trauma .. natuurlijk als je gaat graven vind je altijd wel wat. Want het leven bestaat nu eenmaal uit leuke en minder leuke ervaringen .. maar ja .. los je daar wel wat mee op? Natuurlijk speelt ook je gevoeligheid een rol bij je kwetsbaarheid voor psychische ingewikkeldheden. Als je hsp hebt, ben je natuurlijk veel vatbaarder voor negatieve invloeden, dan wanneer je zelf een botte lomperik bent.

Na mijn college stemmeninterview heb ik ook nog bezoek gehad van een ervaringswerker. Zij betoogde dat mijn stemmen een boodschap voor mij hebben en dat ik er achter moet komen wat die boodschap is. Het heeft dus geen zin te ageren tegen de stemmetjes, maar je moet juist goed naar ze luisteren, vriendelijk voor ze zijn en met ze in gesprek gaan om erachter te komen wat ze nu met je willen, welke boodschap ze voor je hebben. Ik nam me dus voor de stemmetjes waar ik weer last van had, want ik was een maand daarvoor door een lompe botterik getriggerd, overdag te negeren, maar s avonds een half uurtje met ze te gaan praten. Dus een half uurtje spreek uur voor ze te houden per dag. Dat hield ik vier dagen vol. Ik had er helemaal geen zin in om een half uur voor ze uit te trekken per dag. Vond het heel vermoeiend. En had de indruk dat ze zich toch alleen op een negatieve manier over me konden uitlaten en er niet toe in staat waren om hun wensen in positieve actie taal uit te drukken, om het maar eens in de taal van de geweldloze communicatie te zeggen. Was het misschien niet beter ze gewoon helemaal te negeren en er geen aandacht meer aan te schenken.

Inmiddels heb ik mijn medicatie wat verhoogd, wat ik niet wilde, maar goed, ik werd er een beetje tureluurs van .. vandaar, en inmiddels merk ik dat mijn klachten wel weer iets afnemen in hevigheid. Opeens vraag ik me af of de hersenpan kamp manier niet toch het handigst is, gewoon een pilletje erin gooien en dan heb je weinig last meer .. Nadeel van die pilletjes is, dat je er misschien wel vijftien jaar eerder door dood gaat. Moet ik dus echt aan het werk? Aan het werk met m n klachten .. emdr weet ik veel .. in analyse wat dan ook .. of negeer ik het, gooi ik er gewoon een drugsje tegen aan en ga ik gewoon door met mijn leven .. moeilijk moeilijk. Ik heb het al eerder in dit radio programma gezegd .. Een drugsje erin gooien is alsof je een stop op de fles doet, terwijl de druk in de fles oploopt en de fles uiteindelijk toch wel uit elkaar spat .. Mijn eerste psychose kreeg ik trouwens pas een tijd nadat ik in behandeling was gekomen en een tijd nadat ik mijn pillen had gekregen .. Toen ik zeg maar gek rond liep, was ik alleen maar rand psychotisch. Doet de therapie, de neurologische psychiatrie, dus eigenlijk meer kwaad dan goed?? Dat kun je je afvragen.

Nu heeft een kennis van me pas geleden een analyse gemaakt van mijn klachten. Ik zou met mijn ouders en vriendin in een familie opstelling zitten, waarin er van mij verlangd en gevraagd wordt, al bedoelen ze het goed, dat ik me als een klein kind gedraag, dat zorg nodig heeft. Natuurlijk ben ik allang dat kind niet meer en ben ik een grote volwassen man die prima z’n eigen boontjes kan doppen. Omdat ik vast zit in die oude familie opstelling hoor ik dus stemmen die me ook klein willen houden. Advies van de kennis: doe gewoon je dingen, manifesteer je in de wereld en gedraag je als de grote onafhankelijke man die je bent. Misschien gaan dan de klachten wel van zelf weg .. Wie weet! Trauma of grijze cellen ..

Deze column werd in februari uitgesproken op radio Signaal, stadsfm op Salto en verschijnt in Deviant.