Een nieuw weblog

Ai ai .. weer een website erbij .. In dit geval een weblog .. Maar een speciale. Ik wil me in dit weblog bezig houden met literatuur en het literaire leven … En misschien een beetje meedoen in het literaire discours .. Voor wie het leest natuurlijk. Daarnaast wil ik op deze blog schrijven over de media, film en de audiovisuele wereld.

Maandag had ik een teleurstelling te verwerken. Ik was bij AT5 begonnen met een stage. Ik zag dit als een goede opstap naar een carriere .. In ieder geval het begin van een carriere in de mediawereld, die ik  weet niet waar zou eindigen .. Landelijke televisie .. een doorbraak. Echter na twee weken werd de stage alweer afgebroken vanwege te kort aan werkplekken, te veel aangenomen stagiaires, te weinig tijd voor begeleiding.

Die middag na het teleurstellende nieuws had ik een gesprek met mijn coach. Hij vroeg zich af of  het wel bij mij paste zo’n carrière.  Ik moest vooral bij mezelf blijven. Hij begon te praten .. vanuit zijn referentiekader, zijn ervaringen .. over de romantische gevoelige dichterlijke kunstenaar die door de maatschappij in de marge wordt gedrukt. Zelfs ziek gemaakt (denk aan Jan Foudraine, Wie is van hout). Nu zie ik de gevoelige dichterlijke kunstenaar wel als een aspect van mij, maar ik heb ook heel andere aspecten en kwaliteiten. Maar goed laten we de dichter dan maar eens zo zien, als een gemarginaliseerde persoonlijkheid (Alhoewel natuurlijk ook geslaagde zakenmannen gedichten kunnen schrijven). En daarom noem ik deze blog ‘Uit de marge’. Omdat ik uit de marge wil, en daar zeker ook de kwaliteiten voor heb, maar ook omdat ik schrijf vanuit de marge.

Vanaf mijn kindertijd heb ik creatief geschreven. In de brugklas werd ik al aangemoedigd door een hele lieve lerares Nederlands om daar mee door te gaan.  In het creatief schrijven,  is echter op een gegeven moment een cesuur gekomen. Net als in het creatief tekenen en schilderen, wat ik vroeger altijd heb gedaan. De laatste jaren heb ik het tekenen en schilderen weer een beetje opgepakt. En dat wil ik met het creatief schrijven nu ook doen. Het moet weer een grotere rol gaan spelen in mijn leven. Waarom? Omdat ik onder dichters, kunstenaars, zeker ook in de hierboven beschreven zin, gelijkgezinden en mensen die met mij op een lijn zitten hoop te vinden. Ik houd me ook bezig met het maken van videoreportages en ik wil ook af en toe een reportage maken over het literaire leven. Ik zal die reportages op dit blog zetten.

Vorige week donderdag ben ik naar een Poëzieavond geweest in de Waag in Haarlem. Het is een open podium en de sprekers waren van diverse pluimage. Van een winnaar van de jaarprijs bij Festina Lente, tot pubers die hun gedachten aan het papier toe vertrouwen. Een heerlijke ongedwongen sfeer en aan het eind van de avond werd mij zelfs gevraagd om de volgende keer weer te komen en dan iets voor te dragen. Misschien ga ik dat wel doen. Er bleken de komende maand nog een aantal andere literaire bijeenkomsten te zijn in Haarlem en ik kreeg het gevoel dat Haarlem een kloppend hart heeft voor de literairen. Alhoewel mijn vriendin neerbuigend sprak over dat provinciestadje. De ongedwongen sfeer sprak mij in ieder geval erg aan.

Dat was wel anders bij Perdu gisteren. Drie ongedebuteerde dichters lazen hun poëtica voor en oreerden hun gedichten. Wel zeer divers. En de speech van Ger de Jager, die een pleidooi voerde voor het gedicht an sich en een afkeer toonde van de dwingende bundel, die zeg maar met de Mathilde cyclus van Perk zijn intrede deed, vond ik echt geweldig. Vond het wel een beetje vreemd dat zowel Ger als Martijn Teerlink het beiden prima vonden dat een gedicht, nadat het gepubliceerd is, niet meer van de schrijver is, maar van de lezer. De lezer legt er zijn eigen betekenis in.  Natuurlijk ontkom je daar niet aan, dat een ieder een eigen betekenis vanuit achtergrond, ervaringen, in literatuur of welke kunstuiting dan ook legt, maar een dichter is toch iemand met een missie en wil iets overbrengen. Zoals Ger, die de onsamenhangendheid van de wereld wil laten zien (een beetje Hermans achtig).

Maar Perdu is wel erg pretentieus en voor mij als academicus, Neerlandicus, was het soms al moeilijk om te volgen, laat staan voor Jan met de Pet. Dat was juist zo leuk aan de poezie avond in de Waag, dat het veel laagdrempeliger was. Niet dat de dichters daar minder pretenties hebben hoor. Elke dichter wil natuurlijk erkenning.

Ik bezoek soms de Klus aan de Mauritskade in Amsterdam. Deze schrijfversspeelplaats maakt het mogelijk voor iedereen die het wil om improviserend te schrijven. De Klus is ooit opgezet door Simon Vinkenoog, maar die heeft er zich op een gegeven moment van af gekeerd. De meeste mensen bij De Klus zijn vaste bezoekers en vormen een familie, maar op zich is iedereen welkom. Wat ik dan wel weer jammer vind, is dat men bij De Klus weinig kritisch is. Maar het gaat meer om het proces en dat iedereen zich lekker kan uiten, dan elkaar neer te sabelen, dat is dan ook wel weer mooi. Ipin noemt Tito de Vries van De Klus dat .. onbelemmerd leven. Je niet gek laten maken, omdat je zo goed wil zijn als Rembrandt, maar gewoon dingen doen. En je leert echt veel door naar elkaars werk te luisteren.

Ik ben nu bezig zelf een schrijfkring als De Klus op te zetten bij kunsenaarsvereniging Diep Water. Punt is dat het hier veelal mensen met een beperking betreft en je daarom ook niet al te kritisch kunt zijn. Hier vind je namelijk echt de gemarginaliseerde dichterlijke kunstenaar, die soms te gevoelig is om goed met kritiek over weg te kunnen, om maar even te chargeren. Maar goed .. het principe van de Klus .. te leren door naar elkaars werk te luisteren, is helemaal niet verkeerd. En iedereen kan in gedachten natuurlijk kritisch zijn, zonder dat bot te hoeven uiten.

Zelf heb ik een tijdje een schrijfadviseuse in de arm genomen. Floor Buskenhenke. En ik hoorde van Mark van der Schaaf van Flarf, dat zij niet de eerste de beste is. Dus voor mij is het misschien een idee weer eens bij haar mijn licht op te doen. In december geeft zij een workshop schrijven over de liefde, zonder in cliche’s te vervallen en ik wil daar zeker aan mee doen.

Perdu heeft me meteen op het spoor gezet van de Contrabas, waar ik nog nooit van gehoord had en Flarf. Bij Flarf halen dichters teksten van internet en maken daar een gedicht mee. Maar alles wat ik kan bedenken, kan ik in Google vinden, dacht ik .. dus .. is dan elk gedicht een Flarf gedicht?

In ieder geval vind ik het leuk om me weer meer met literatuur te gaan bezighouden, en op dit weblog zal ik mijn bevindingen publiceren.