Vanmiddag was het dan eindelijk zover. Festival De Ontmoeting door Literair Werk in het Rozentheater. Ik had er zin in! Meteen bij binnenkomst zou ik al bijschuiven bij de workshop tekstpresentatie. Wangen losmaken, losse “ing” klanken produceren, kan op de fiets of in de trein en je uitrekken en gaapbewegingen maken … Lekker de stem losmaken. En als je je al wegdraait van het publiek, zorg er dan voor dat je ook met meer volume gaat praten .. met volume! Niet harder dus. We kregen een tekst van onze rechter buurman toegeschoven en mochten daar een stuk uit voordragen. Het was een aardige groep en alhoewel ik vaker optreed, merkte ik, toen ik voor de groep stond, dat de zenuwen weer door mijn lijf gierden. Men vond mij goed articuleren en duidelijk voordragen, maar ik begon weer – wat ik noem – te darth vaderen … en die ademhalingsgeluiden leidden af van de voordracht. Karin van As, die de workshop gaf, hielp me door een oefening te geven, waarbij je de huig losmaakt, zodat ik dat zware ademen ook kan afleren.

Na de worskhop snel naar de grote zaal, waar Michelle Brouwer optrad. Zij heeft dit jaar de Lowlands prijs gewonnen en ik moest me weer bedwingen om me niet jaloers te voelen, maar ook een ander gewoon succes te gunnen. Er kwamen veel blonde haren voorbij, muffins en een dotje jam op de lip. Af en toe dacht ik, pfffff is dit nu zo goed? Maar de ontknoping was heftig en het verhaal raakte mij ook echt. Verder was er een optreden van Gustav de band, die de hele middag tussen de acts door steeds twee nummers deed. Een frisse jonge meiden band – zangeres, violiste, pianiste en drummer (de enige – ook al frisse – man) -. Daarna ben ik gaan speeddaten. Ik sprak een leuke jonge meid van het literaire tijdschrift Slang. Zelf had ze geen aspiraties om te schrijven. Ze wil echt redacteur zijn. Ook mooi natuurlijk! Die mensen heb je nodig. Slang is een jong tijdschrift en het flapte er weer uit bij mij: “ik ben dus te oud.” Stom  … Tsja soms knallen er wel eens woorden uit je mond, die je liever niet gezegd had.

Daarna snel naar de grote zaal voor een discussie over recensenten met o.a. Manon Uphoff. Jeroen Vullings – criticus – had wel eens een lief kaartje van Willem Brakman gekregen, die schreef , dat hij het zo fijn vond dat Vullings zijn boek gelezen had. Ja, Willem Brakman werd tijdens mijn studie aan de V.U. (en dat was al in de jaren ’90) al behandeld als vergeten schrijver, terwijl hij een heel groot oeuvre heeft.  Ook blijkt dat uitgevers vaak berichten, die auteurs of andere mensen uit het literaire veld op twitter zetten, zo maar publiceren op de achterkant van een boek, zonder om toestemming te vragen. Er was een verhaal over Adriaan van Dis, die een sympathiek stukje had geschreven over een manuscript van een – naar zeggen van Jeroen – achtste rangs schrijver en prompt verscheen dat stukje op de achterkant van het in eigen beheer uitgegeven boek. “Daar ben je dan minder blij mee, lijkt me.” 

 Om tien voor half vier was het voor mij tijd om voor te dragen en ik had nog net tijd om met een redactrice van Nijgh en van Ditmar te praten (tijdens de discussie dacht ik eerst, dat zij Manon Uphoff was). Jammer genoeg geeft Nijgh sporadisch korte verhalen uit en al helemaal weinig gedichten. Maar toch leuk haar te spreken. Snel voordragen nu. De zaal was jammer genoeg een beetje leeg. Iedereen zat in de grote zaal. De voordracht ging goed, met een paar kleine haperingen, waar ik me snel overheen zette.  Begon toch weer aan mezelf te twijfelen of het allemaal wel goed genoeg was – en ik had zorgvuldig gedichten uitgekozen -, maar dat is schrijvers eigen. Daarna snel weer naar de grote zaal voor de volgende discussie. Met Mechteld van Literair Werk, een dame van de Lineusboekhandel en Marcel van Driel, een kinderboeken schrijver. Marcel heeft al 42 boeken gepubliceerd, maar is nog nooit gerecenseerd. Zelf zit hij er niet zo mee. Toen hij ooit begon en kinderen na vijf minuten van zijn voordracht wegholden, zei hij “het springkussen vinden ze leuker.” Waarop een klein meisje zei, dat zijn voordracht gewoon slecht was. “Je kunt het niet zo maar, en moet veel oefenen.” Nu treedt hij wel op voor zalen van 150 man. Mechteld beaamde nog, dat na het succes van 50 kleuren grijs het eerste SM verhaal al op www.literairwerk.nl gespot is.

De dag werd afgesloten met een voordracht van Jan van Mersbergen over een mountainbike met een scheur in het zadel. De voordracht was heel anders dan die van Michelle eerder op de dag. Geen groot drama, maar een klein gehouden verhaal, en toch erg mooi. Alhoewel ik de broer van de hoofdpersoon iets te lang vond doorzeuren over hoe hij de fietsenhandelaar (van wie de hoofdpersoon de mountainbike had gekocht … of uiteindelijk gekregen) de tuin had uit geslagen. Jan is lang met een boek bezig. Schrijft elke ochtend en ’s avonds nog een beetje en is wel een jaar bezig met het corrigeren en verbeteren van zijn boeken. Het was een super leuke dag. Literair Werk mag vaker zulke happenings organiseren! De zangeres van de band Gustav was op het eind nog even haar tekst kwijt, maar dat was wel heel schattig.

Gecategoriseerd in: