Bij het mij mailen van mijn nieuwe zorgpolis, die weer een stuk duurder is geworden – terwijl zorgorganisaties soms onterecht geld blijken te claimen en er flink onterecht weer met het vingertje wordt gewezen naar misbruik met PGBs – maakte Menzis mij blij door te koppen dat livestyle coaching nu ook vergoed wordt. En nog wel uit het potje van de aanvullende verzekering, zodat het niet onder je eigen risico valt. Ik blij. Want in het verleden heb ik 2 x gebruik gemaakt van een livestyle coach en dat heeft me steeds goed geholpen. Ik viel viel met haar coaching goed af. Dat ik vervolgens aan het jojoen sloeg, is niet haar fout geweest. Het is mijn eigen schuld dat ik na een tijd goed mijn best doen weer terug val in een patroon van slecht eten en mezelf vergiftigen met junkfood. Maar helaas. Bij navraag bij Menzis blijkt dat livestyle coaching bij mijn verzekeringsdekking slechts voor 100 euro te declareren valt. Ja, dat is dus iemand blij maken met een dode mus. Voor die honderd euro kan ik mijn coach net twee keer inhuren. Volgens mij wordt een dietist nog beter vergoed en kan je bij een dietist nog wel een keer of vier of zes terecht per jaar. Maar dat heeft zich al bewezen .. een dietist helpt niet bij mij.
Ik liep ooit lange tijd bij een dietist en ik bleef gewoon junkfood in mijn mond steken. Pas toen ze me wegstuurde, was ik zo geschrokken dat ik in een aantal maanden tijd 10 kilo op eigen kracht afviel. Waarom wordt die livestyle coach niet beter vergoed? Waarom worden er duizenden duizenden euro s uitgegeven aan behandelingen voor welvaartsziekten, maar mag het voorkomen van die ziekten niet gedekt worden? Ja, ze zijn natuurlijk bang dat dan iedereen zo n livestylecoach gaat inhuren en dat de kosten de pan uit rijzen. Ik zal je het geheim van mijn coach vetellen. Drie maaltijden per dag en drie kleine tussendoortjes en een sportschema. Elke dag iets aan beweging doen. Nu zul je zeggen, als je dat weet, dan kan je dat toch zelf? Nee dus. Ik heb overal een stok voor nodig. Een stok achter de deur dus. Uit mijzelf doe ik niets. Graag refereer ik hier aan de indiaase wijsheid dat de mannelijke god, zijn vrouwelijke tegenspeelster nodig heeft om tot actie te komen. Omdat ik niet meer durf te rennen met mijn overgewicht nam ik me al een paar maanden geleden voor om te gaan zwemmen. Maar die zwemstrippenkaart heb ik nog steeds niet. Gelukkig krijg ik binnenkort weer een maatje om met me te wandelen. Stokken, ik ben dol op stokken. Misschien toch maar naar de sportschool dan? Ja, dan moet ik wel met mensen afspreken, anders doe ik het misschien drie maanden en betaal ik de rest van het jaar voor niets. In een bijeenkomst van onze WRAP (welness recovery action plan) soep groep heb ik voor mezelf dit jaar vooral als doel gesteld om aan mijn gezondheid te werken. Eerst stoppen met roken. Ik zit nu in een stopgroep en heb in oktober een week niet gerookt, maar toen gooide ik weer de kont in de krib en stak eigengereid als ik ben weer een sigaret op. En nu lukt het me maar niet om weer het roer om te gooien. Terwijl ik ook hier wel een stok heb. En die heet Luchtsignaal. Alhoewel de coaching mij niet geheel aanspreekt. Eerst doen we een rondje hoe het met iedereen gaat, daarna moeten we een cijfer geven voor het belang en de motivatie van onze stoppoging, vervolgens blazen we in een apparaat en als er dan nog tijd over is, wordt er nog iets zinnigs gezegd om je verder te helpen, zoals over mindfullness, of beter met emoties omgaan. Toen ik niet rookte had ik een score 4 op het apparaat. Dat betekent in stadse omgeving dat je gezonde lucht in je longen hebt en niet rookt. Nu drie maanden later scoorde ik 30 .. de hoogste score bij mij ooit met het apparaat gemeten. Wat betekent dat 5% van mijn longinhoud wordt ingenomen door koolstofmonoxide. Voor alle duidelijkheid bij score 8 in de stad, moet de gemeente al een smogalarm afgeven. Dat dus over het roken.
En dan het eten. Ik heb een hele tijd niets gesnoept. Zelfs geen ontbijtkoek, eierkoek of sultana s. Niet dat ik toen afviel, want ik at nog steeds te veel, alleen snoepte ik niet meer. Maar nu is het sinds een paar weken weer mis en worden elke dag chips chocola en koeken aangesleept. Waarom doe ik dat? Ben ik zo zelfdestructief? Waarom dan? En inderdaad waarom lukt het me niet om zelf het roer om te gooien en verwacht ik van mijn verzekeraar dat die wel even een dure coach voor me betaalt? Het is overigens niet alleen met mijn gezondheid, dat het me niet lukt om het roer zelf om te gooien. Mijzelf thuis vermaken lukt al jaren niet. Vloeken op mezelf omdat ik niet lees, niet oefen met gitaarspelen, niet schilder achter mijn ezel, mijn filmklussen niet afmaak, helpt ook niet. Waarom mis ik die discipline om aan de gang te gaan? Niet op alle vlakken trouwens, want van alcohol afblijven lukt me wel, net als dagelijks mijn hele leven administreren. Maar lijkbaar wil ik toch graag aan het handje genomen worden, hoewel je van een academicus mag verwachten dat die zelf kan nadenken. Dus .. onder het mom van voorkomen is beter dan genezen. Verzekeraar help splinter door de winter en vergoed die coaching nou gewoon! Uuuh ben ik nou zo gepatientificeerd of is coaching ook een verslaving? Gelukkig lukken dingen buiten de deur doen me nog wel goed. Deze column schalt ook maar weer mooi over de radio! Dat is tenminste wat.